Ontspannnen en relaxed. Zo voel ik mij nu.

Inmiddels ben ik heerlijk enkele dagen thuis. Na 19 dagen opgenomen te zijn geweest, is thuis zijn geweldig. Ik geniet er met volle teugen van.

Ja ik sta regelmatig nog wat wankel op mijn benen. Boodschappen doen is net nog niet voor mij weggelegd. De trap op klimmen kan een kleine uitdaging zijn. Maar ik neem de tijd, loop rustig rond, en ik rust veel.

Mijn hoofdpijn is nagenoeg weg. Ik heb de extra kortdurende morfine niet nodig gehad sinds ik thuis ben. Dat is het teken dat de zwellingen die door de bestralingen zijn ontstaan nu aan het afnemen zijn. Dat is super goed nieuws. En de verwachting is dat alle zwellingen zullen verdwijnen gedurende de week. Want ook de schadelijke cellen zijn door de bestraingen vernietigd. Kortom het gaat echt de goede kant op.

Het voelt ergens ook wel gek dat ik mij zo rustig en relaxed voel. Dat het feit dat genezing er niet meer inzit, en mij juist zo rustig maakt vind ik bijzonder.

Maar het voelt gewoon goed zo. Het feit ligt er. En daarin mag ik mijn weg gaan vinden. Samen met mijn dierbaren hoor. Maar ik blijf er van overtuigd dat ik echt zelf die weg moet vinden. Dat een ander dat niet voor mij kan doen.

En het voelt bijzonder dat ik het zo makkelijk los kan laten.

Het feit lig er. Nee genezing zal niet meer lukken.

Maar wat is genezing? En waar ligt de waarde daarvan? Ineens sta ik toch anders in het leven. Maar ook weer niet.

Want ik wil wel weer een gewoon leven hebben. Ik wil weer gaan werken. Wij gaan verhuizen en in ons nieuwe huis de toekomst verder opbouwen. Daarnaast wil ik zeker weer gaan sporten en hardlopen. Want in mijn overtuiging en beleving zal een goede algehele conditie enorm helpen om heel oud te worden.

Hoelang ik heb, is niet te zeggen. Het kan 30 jaar zijn, of 5. Niemand kan hier in een uitspraak doen. In maar 2% van de gevallen wereldwijd zitten deze foute cellen op het hersenvlies. Dus artsen kunnen niks zeggen over de prognose.

Daarom wil ik dat deel graag loslaten. Het is wat het is. Niet meer, niet minder.

Ik wil gaan genieten van het leven. Alles opsnuiven en beleven. Als er klachten komen, zal ik aan de bel trekken en zullen wij dan uitgebreid alle opties gaan bespreken. Maar wie dan zorgt. 

Ik wil niet in angst leven. Omdat het mij niet verder zal helpen. 

Daarom ben ik zo blij met mijn innerlijke rust. Die rust die zorgt ervoor dat ik juist positief naar het leven kan kijken.

Ik ga mooie plannen maken. En ik ga, boven alles, genieten van het leven.

Het leven is namelijk echt heel mooi.

Wij gaan echt onze slingers ophangen.

Mijn laatste blogje is inmiddels alweer van een ruime week geleden.

Door de omstandigheden was ik niet eerder in staat om een update te plaatsten.

Het medische leventje hier kwam ineens in een behoorlijke stoomversnelling terecht.

Nadat ik 21 juli samen met mijn familie het nieuws had gekregen dat de kanker terug was, en er genezing niet meer mogelijk was, kwam er een soort rust over ons heen. We weten wat er speelt, maar wat de toekomst ons brengt gaan we stap voor stap bekijken. Dat weekend was ik toen ook heerlijk thuis geweest, en heb ik maandag 25 juli mijn laatste blogje geschreven.

Dinsdag 26 juni werd ik opgeroepen voor de intake van de bestralingen. Gezien mijn klachten dus danig ernstig waren wilden ze niet wachten. Ook werd er die dag een masker voor mijn gezicht aangemeten. Daardoor zal mijn hoofd goed stil liggen in de juiste positie van de bestralingen. Omdat de juiste plaatst van de foute cellen niet vinden is op scans, gaan ze mijn hele schedel bestralen. Er is geen andere optie. 

5 Dagen lang ga ik dagelijks worden bestraald. Alleen in de weekenden niet. Ook gaven ze aan dat ze zo snel mogelijk zouden willen beginnen. Waarschijnlijk einde van de week al. Wel zou ik door de bestralingen meer last van hoofdpijn gaan krijgen de komende week. De bestralingen zorgen toch ook voor wat zwelling/beurs gevoel. Maar dat zal daarna wel genezen.

Nadat ik na alle informatie weer op mijn ziekenhuiskamer was gearriveerd werd ik gebeld. Woensdag 27 juni gaan de bestralingen beginnen. Meteen de volgende dag. En eigenlijk vonden wij het heel fijn dat er meteen doorgepakt werd.

De bestralingen van woensdag vielen erg mee. Maar de hoofdpijn overviel mij enorm. De woensdag en de donderdag heb ik alleen maar liggen huilen van de hoofdpijn. Ik kon geen kant op. De artsen waren steeds bezig om mijn pijnmedicatie aan te passen. Maar ik kon niet meer. Ik had extreem veel pijn. 

Op vrijdag ochtend is toen besloten mij een morfine injectie te geven. En die heeft verlichting geleverd. Ondertussen werd er ook met het pijnteam een behandelplan opgesteld. Ik kreeg een pijnpomp. Daarin zat de kortdurende morfine, als ik pijn had, drukte ik op het knopje, en was ik binnen 10 minuten redelijk pijnvrij.

Daarnaast kreeg ik tabletten morfine die langdurig werken. 

Dat heeft mij vrijdag echt een enorme verlichting gegeven. De pijn was zeer dragelijk, en ik kon weer mens zijn. Eten, drinken, weer een gesprek voeren. Ik vond het echt fijn om mijn familie om mij heen te hebben.

Gedurende het weekend had ik steeds minder pijn. Het pijnteam heeft het hele weekend de medicatie beter op mij afgestemd. Wel voelde ik mij erg stoned van alle morfine en andere stevig pijnstillers.

Zelf even rondlopen is een wankel gebeuren. Laat staan een loopje naar het toilet. 

Gister na het weekend heb ik mijn 4de bestraling gehad. Dus vanmiddag krijg ik de laatste! 

Dan hopen wij vanaf morgen de infuuspomp kunnen afbouwen/stoppen. En dat ik met pillen naar huis kan aan het einde van de week. Dat is het streven.

Gedurende de week thuis zal de zwelling in mijn hoofd compleet gaan afnemen. En dan kunnen alle tabletten worden afgebouwd.

Thuis zal ik mijn conditie gaan opbouwen. We gaan vakantie vieren. Maar boven alles gaan we genieten van elkaar. We gaan er het mooiste van maken. 

Wij gaan onze slingers ophangen. 

Stap voor stap gaan we vooruit.

Bedankt allemaal. Echt onwijs bedankt. Meer kan ik niet zeggen na alle lieve, meelevende en oprechte berichtjes die ik en mijn dierbaren om mij heen hebben mogen ontvangen de afgelopen dagen.

Ik heb persoonlijk meer dan 200 e-mailtjes gekregen, berichtjes via Facebook, whatssapp, kaartjes, heel veel kaartjes, bloemen, ballonnen, reacties op mijn blog en natuurlijk bezoekjes.

Het is daarom voor mij onmogelijk op dit moment om iedereen persoonlijk te bedanken en persoonlijk een reactie terug te sturen. Daarom dit blog.

Om te laten weten hoe dankbaar ik ben met zulke lieve mensen om mij heen.

Ons leven staat op zijn kop, maar ergens ook weer niet. Vanaf 2013 ben ik bezig met borstkanker. Een jonge vrouw, die genoot van haar leven werd ineens teruggefloten naar een harde realiteit. De behandelingen toen sloegen goed aan, en ik werd in 2014 schoon verklaard. Ik begon mijn leventje weer op te bouwen. Weer te werken, te daten en in augustus 2015 heb ik een prachtige reconstructie van mijn rechterborst laten doen. Dat had voor mij de afsluiting moeten zijn van het hoofdstuk borstkanker. Maar niets was minder waar. In november 2015 vond ik een bult onder mijn rechter oksel. En gevoelsmatig wist ik dat dit niet goed was. Wederom ben ik een behandelingstraject ingegaan. Met natuurlijk de insteek om volledig te genezen. 6 Juni van dit jaar onderging ik mijn laatste bestralingssessie. Hierna was het klaar. Ik was weer schoon. En natuurlijk begon ik heerlijk mijn leven weer op te bouwen. We maakten vakantieplannen, toekomstplannen, verhuisplannen en ik ging weer sporten en werken. Ik wilde het leven omarmen, nu ik het voor de tweede keer terug gekregen had. Want ik realiseerde mij erg goed dat het ook anders af had kunnen lopen.

En dat klopt.

Sinds enkele dagen realiseer ik mij dat borstkanker een onderdeel zal blijven van mijn leven. De diagnose dat er uitzaaiingen gevonden zijn op mijn hersenvliezen is verpletterend, maar ook een soort van rustgevend. Het is ook voor het eerst sinds 2013 dat ik een lichamelijke klacht had van de tumorcellen zelf. Daarvoor had ik bulten gevonden die niet pijnlijk of kwaadaardig aanvoelden. En had ik vooral last van de behandelingen. Ik wist dat het foute cellen waren. Maar lichamelijk had ik daar geen last van. Tot dus een paar weken terug. Dat de hoofdpijn op begon te zetten. En dan te bedenken dat ik iemand ben die nooit hoofdpijn had. Niet als ik stress had, niet als ik ziek was. Ik had nooit hoofdpijn. En deze hoofdpijn werd van kwaad tot erger. Het belemmerde mijn functioneren, en ik had steeds meer pijnstillers nodig om deze pijn te onderdrukken. Tot het moment dat dat niet meer hielp. En de artsen mij onderworpen aan een reeks aan onderzoeken. Door mijn voorgeschiedenis zijn de artsen extra voorzichtig geweest. En hebben ook de minder voordehand liggende onderzoeken gedaan. En gelukkig maar. Want daardoor weten wij nu wat we nu weten.

Het is bizar en verpletterend nieuws. Als ik s'morgens in de spiegel kijk is er niks te zien. Mijn huid straalt, mijn ogen zijn sprankelend maar staan licht vermoeid in mijn gezicht, mijn haar groeit goed, mijn gezicht is weer slank. Ik herken mijzelf. De persoon die ik ben. De enige belemmering is die van de hoofdpijn. De pijn die mij vertelt dat het waar is. De kanker is een onderdeel van mij.

En ik ga er voor zorgen dat dit heel lang zo blijft. Chronisch kanker, stabiel en onder controle. Natuurlijk zullen er terugvallen zijn. En wie weet krabbel ik daar moeiteloos uit vandaan. Ik wil het zien als een chronisch, altijd aanwezig iets. Maar op een manier dat het soms beperkt, maar lang niet altijd. 

De komende week wordt er meer duidelijk over de handeling in deze fase. En ik ga daar vol voor. 

Ook zetten wij ons leven niet stil. Wij gaan door met de verkoop van het huis en de verhuizing. Wij maken mooie toekomstplannen. Ik wil straks gewoon weer werken. Ik ga weer sporten en goed voor mijzelf zorgen. Ik wil samen met mijn geliefde, mijn familie, vrienden en collega's een mooie toekomst opbouwen. Hoe die toekomst eruit ziet, dat weet ik niet. Maar stel dat ik de komende 30-40 jaar stabiel blijf, dan is het toch zonde om die tijd niet te benutten? 

Daarom ga ik samen met jullie vol voor het leven.

Ik wil en kan niet stilstaan bij de vraag waarom. En ik kan niet stilstaan bij de gedachtengang dat het zo oneerlijk is dat mij dit overkomt. Nee het is niet leuk. Maar oorlog, geweld, discriminatie, pest gedrag, en aanslagen zijn ook niet leuk. Er zijn veel dingen niet leuk in deze wereld. 

Maar ik wil juist stilstaan bij alles wat wel leuk is. Wat wel mogelijk is, waar ik wel van geniet. 

Het leven heeft namelijk onwijs veel moois te bieden.

En dat kan ik mede dankzij jullie.

Jullie medeleven, steun en liefde laten mij zien wat echt van belang is. En daar ben ik ongelofelijk dankbaar voor. Uit de meest onverwachtse hoeken krijg ik en mijn dierbaren steun. Het is zo mooi.

Daarom wil ik via dit blogje jullie in het zonnetje zetten. Ik ben op dit niet bij machte om iedereen echt persoonlijk te bedanken. Maar ik wil wel heel graag laten weten dat ik het waardeer.

Dus daarom, heel simpel, maar wel uit mijn hart: BEDANKT