Al weken zit ik aan mijn haar te plukken.
Het naar beneden te trekken. Hopend dat het zo snel groeit dat ik een staartje kan maken.
Het groeiproces van mijn haar is toch een soort van obsessie geworden.
Het kan mij niet snel genoeg gaan.

Van oktober 2013 tot januari 2014 ben ik volledig kaal geweest.
Daar zat ik toen niet mee. Ik wist waardoor het kwam, en ik wist ook dat het weer terug zou komen.
Vanaf het moment dat ik de aller eerste donshaartjes voelde komen is de obsessie begonnen.
Ik verzorg het alsof het mijn kostbaarste bezit is. Serieus, als ik het kon verzekeren, deed ik het!

Eind maart ben ik vol trots met mijn haardos op de foto gegaan met de Backstreet Boys tijdens de vip in de HMH. Zwaar teleurgesteld en verdrietig was ik met het resultaat van de foto. Door de donkere achtergrond leek het wel alsof ik kaal was! Weg trots gevoel over de goed verzorgde haardos die ik had gekweekt.

Voor mijn gevoel was het akelig zichtbaar dat een ziekte en de daarbij behorende medicatie mij van mijn lange lokken had beroofd.
Vooral toen 1 van de boys ook nog aan mij vroeg of het echt wel goed ging met mij, en mij onderzoekend aankeek…. Ja het was eigenlijk nog even te vroeg om zonder hoofddeksel over straat te gaan.

Maar gelukkig zijn we nu een paar maanden verder en heeft mijn haar de groei te pakken. Vooral mensen die mij even een paar weken niet gezien hebben maken er regelmatig opmerkingen over.
Yes, het groeit de goede kant op!

Inmiddels kan ik het achterover kammen, en doe ik er een beetje wax in.
De structuur en de kleur van mijn haar was als hiervoor.
Door de zon begint het weer een beetje uit te bleken, waardoor het blonder wordt. Ik heb mijn eigen natuurlijke slag weer terug.
Het is gewoon mijn eigen haar….zoals het was hiervoor.
Alleen nog een stuk korter…..

Vandaag was het tijd voor de volgende mijlpaal!
De staart!
Okay het houd niet over.
Maar een staart is een staart!